Snel weg / snelweg

Diep verzonken in mijn werk word ik opgeschrikt door de deurbel met meteen daar achteraan hard gebonk. Het is dat het hartje lente is en ik geen 5 jaar oud meer ben anders zou ik haast denken dat Sint-Nicolaas aan de deur staat. Ik ben dan ook geneigd om naar de voordeur te rennen om te kijken wat er zo belangrijk is. Nog net zie ik een postbezorger zijn busje instappen. Het pakketje ligt voor mijn voeten op de grond. Ik begrijp de anderhalve-meter-afstand-regel maar dit…? Gelukkig kan er nog een zacht ‘alsjeblieft’ vanaf voordat de deur van het busje dichtslaat. Of mijn ‘dank je wel’ op tijd is ontvangen, betwijfel ik. Maar dat kan ook haast niet want ik had de deur pas op een kier. 
Jeetje, wat moeten die pieten dat altijd snel fiksen, zonder gezien te worden. Petje af!

In mijn werk (en daarbuiten) voel ik dat ik sterk wil vasthouden aan persoonlijk contact. Zien en gezien worden of misschien beter gezegd; opgemerkt worden. Dat persoonlijke aspect vind ik belangrijk. Het klopt dat er steeds meer op afstand mogelijk is. Dat biedt natuurlijk veel voordelen. Maar communiceren is voor mij zoveel meer dan alleen het uitwisselen van woorden of het snel meters maken. Doelen moeten er zijn, resultaten mogen bereikt worden maar dat hoeft wat mij betreft niet altijd via de snelweg.

Welke weg neem jij?